Kutia staropolska – przepis na tradycyjną potrawę wigilijną

Kutia – co to za danie?

Kutia najczęściej jadana była we wschodnich rejonach Polski, na Ukrainie, Białorusi oraz w Rosji – pojawiła się na tych terenach już we wczesnym średniowieczu. Pochodzenie tej potrawy jest jednak niepewne – według badaczy prawdopodobnie wraz z ormiańskimi kupcami przywędrowała do Europy z Bliskiego Wschodu. Stanowiące podstawę kutii ziarna pszenicy i maku dla Słowian miały znaczenie symboliczne. Kutię spożywano 22 grudnia, w czasie zimowego przesilenia, obchodzonego jako jedno z czterech świąt zmarłych. Pszenicę kojarzono z wiosną i życiem odradzającym się po miesiącach chłodu i ciemności. Z kolei mak symbolizował śmierć i zaświaty, ale także płodność. Obyczaj jedzenia kutii przejęli chrześcijanie, zmieniając jej znaczenie i łącząc ją z osobami Maryi i Jezusa.

Kutia staropolska – jak ją przygotować?

W dawnych czasach przygotowanie kutii nie było prostą sprawą. Na początku należało oczyścić ziarenka pszenicy z twardych łupinek, co starano się zrobić poprzez długotrwałe obijanie worka ze zbożem za pomocą drewnianej pałki. Na szczęście dzisiaj kutię możemy przyrządzić w o wiele łatwiejszy sposób.

Składniki

• 250 g ziaren pszenicy
• 250 g niebieskiego maku
• 200 ml miodu
• 100 g migdałów
• 75 g orzechów włoskich
• 50 g rodzynek
• 4 daktyle
• 4 figi

Przygotowanie

1. Pszenicę wypłucz, zalej wrzącą wodę i odstaw na godzinę. Następnie odsącz na sitku i zalej zimną wodą. Gotuj na niewielkim ogniu przez około 40 minuty – pszenica musi być miękka, ale nierozgotowana. Następnie odcedź ją i pozostaw do wystygnięcia. 2. Mak wypłucz i zalej wrzątkiem. Odcedź go po 20 minutach i 2-3 razy zmiel w maszynce do mięsa. 4. Bakalie sparz wrzątkiem i odstaw do wystygnięcia. Gdy będą chłodne, pokrój je na mniejsze kawałki. 5. Do chłodnej pszenicy dodaj mak i bakalie. Wlej miód i wszystko dokładnie wymieszaj. Przed podaniem kutię warto dobrze schłodzić – powinna spędzić w lodówce przynajmniej kilka godzin. Deser ten najlepiej smakuje kolejnego dnia po przyrządzeniu, gdy zboża nasiąkną miodem, a wszystkie smaki dokładnie się wymieszają.