Nadopiekuńcza matka - problem dorosłego dziecka, jak sobie z tym poradzić

Jak rozpoznać matkę nadopiekuńczą?

Rozpoznanie nadopiekuńczej matki nie jest trudne. Może to zrobić każdy, niekoniecznie specjalista psycholog czy psychoterapeuta. Pierwszymi osobami, które widzą „coś” złego w zachowaniu matki są oczywiście jej własne dzieci, które dają znać otoczeniu, że matka dba o nie „za bardzo”. Nadopiekuńcze postawy rodzicielskie dotyczą także ojców, ale w znacznie rzadszych przypadkach. Panowie rzeczywiście bardziej dbają o swoje córki, które także ze strony ojca doświadczyć mogą pewnego rodzaju nadopiekuńczości, szczególnie w wieku nastoletnim i dorosłym. Nadopiekuńcza matka jest osobą, której wydaje się, że może ochronić dziecko przed wszystkimi wpływami jego otoczenia, także w życiu dorosłym.Taki styl wychowania dziecka może zostać wyniesiony z domu rodzinnego, ale także pojawić się w przypadku osobowości neurotycznej. Matka nadopiekuńcza może zachowywać się w taki sposób wobec swojego dziecka również przez wcześniejsze trudności prokreacyjne, wczesną utratę dziecka, zaburzone relacje małżeńskie, utratę partnera i samotne macierzyńsko, czy urodzenie dziecka wbrew woli rodziny czy męża. Takie sytuacje sprawiają, ze kobieta wszystkie swoje dobre dla niej uczucia lokuje w dziecku. Niestety nagromadzenie tych uczuć tworzy pewną więź zależności na linii matka – dziecko, która dla dziecka jest destrukcyjna, ale destrukcyjność ta jest przez matkę niezauważalna.

Jak pomóc sobie z nadopiekuńczą mamą?

• Warto pomóc mamie w znalezieniu hobby czy swojej pasji, aby część swojej siły i wolnego czasu poświęciła na coś tylko dla niej, co zarówno ją rozwinie, jak i da dziecku upragnioną wolność.
• Można zapisać się na specjalną terapię do psychoterapeuty, jeśli mama wykazuje cechy osobowości neurotycznej. Pomoc w zrozumieniu swoich lęków i obaw, pomoże matce zmienić swoje postawy.
• Spróbować odseparować się od jej wpływów. Ograniczyć spotykanie się do jednego dnia w tygodniu np. w sobotę czy niedzielę. Telefony odbierać tylko w wyznaczonych godzinach.
• Nie przyjmować od matki rad, pokazywać swoje własne rozwiązania. Być samodzielnym i zdecydowanym chronienia swojej prywatności.
• Pokazywać matce za każdym razem przejawy jej nadopiekuńczości, tłumaczyć zasady działania jej zachowania, pokazać jak bardzo rani swoimi czynami i słowami. A wreszcie: poprosić o zmianę zachowania.
• Spróbować usunąć wszystkie możliwości kontroli dziecka przez matkę. Ustalić odpowiednie normy i regulamin dalszej współpracy w celu poprawy wspólnych stosunków. Matka będzie miała problem ze stosowaniem się do nowych „reguł gry”, ale trzeba być wtedy bardzo stanowczym.
• Nie można dawać się w wyręczać w nawet najmniejszych sprawach np. praniu, sprzątaniu, zrobieniu śniadania itd.. Dzięki temu powoli zaczniemy przejmować kontrolę nad swoim życiem.