Dlaczego warto uczyć dzieci szacunku do pieniędzy?

Niezwykle istotną kwestią jest pokazywanie już najmłodszym jak wiele trzeba dać z siebie aby kupić np. wymarzoną konsolę do gier. Dla przeciętnej rodziny jest to najczęściej dość znaczny wydatek. Dlaczego więc dziecko miałoby otrzymać ją jedynie jako wynik swoich, często uciążliwych próśb? Przecież uzbieranie takiej kwoty dla rodzica może wiązać się ze sporą ilością wyrzeczeń. Dziecko wiec powinno w odpowiedni do wieku sposób zapracować na wymarzoną zabawkę. Mogą to być np. właściwie dobrane obowiązki w domu.

Obowiązki a wynagradzanie

Już kilkuletnie dziecko może sprzątać swoje zabawki. Wymaga to od nas nieco przygotowania, ponieważ np. maluchowi będzie znacznie łatwiej poodkładać wszystko na miejsca, jeśli w pokoju będą stały pojemniki w różnych kolorach, w których każda zabawka będzie miała swoje miejsce, a dziecko będzie sobie zdawało z tego sprawę. Czasem można spotkać się z krytyką wynagradzania dzieci za taką pracę. Jednak pamiętajmy, że w dorosłym życiu za konkretne obowiązki będziemy otrzymywać wynagrodzenie. A jeśli nasza pociecha zbiera pieniądze w skarbonce aby kupić sobie coś o czym marzy to możemy ustalić kwotę jaką otrzyma za konkretne obowiązki oraz ile musi uzbierać abyśmy resztę kwoty dołożyli. Gdyż możliwości dziecka będą ograniczone. Pilnujmy również aby dziecko nie nadużywało możliwości „zarobku” np. poprzez wycieranie kurzy dwa razy dziennie. To mija się z celem. Musi wiedzieć że aby coś mieć trzeba na to ciężko zapracować i potrzeba czasu na osiągnięcie celu.

Kieszonkowe

Czy dawać dziecku kieszonkowe? Jeśli tak to od jakiego wieku? Regularne wypłacanie dziecku określonej kwoty sprawia że uczy się ono gospodarowania pieniędzmi, i nie musi za każdym razem prosić o każdy grosz. Decyzja o wypłacaniu kieszonkowego łączy się również ze wzrostem niezależności u dzieci. Jest to problem, gdyż wielu rodziców właśnie tego boi się najbardziej. Nie chcą pozwolić aby ich pociechy „wyfruwały z gniazda” i stawały się bardziej indywidualne. Jednakże pamiętajmy, że dzieci muszą stawać się samodzielne aby poradzić sobie w życiu i w otaczającej nas wszystkich rzeczywistości. Nie możliwe jest utrzymanie ich pod kloszem przez całe życie, ponieważ najprawdopodobniej to my odejdziemy pierwsi z tego świata i będą musiały radzić sobie same. Naszym zadaniem jest jak najlepsze ich do tego przygotowanie. A kieszonkowe jest jedną z form uczenia już młodych ludzi szacunku i posługiwania się pieniądzem. Rodzice, którzy nie wypłacają swoim dzieciom tej niewielkiej pensji zauważą z pewnością, iż sytuacja w której dziecko musi prosić o każdy grosz którego potrzebuje i tłumaczyć się rodzi wiele konfliktów. Obdarzenie pociechy zaufaniem i pozwolenie na zarządzanie swoją niewielką sumą pieniędzy buduje lepsze relacje dziecka i rodzica.

Traktowanie nastolatka

Dzieci w wieku dojrzewania mają potrzebę zakupów i dopasowywania i zmieniania swojego wyglądu. Nastolatka może często prosić mamę o wybranie się do sklepów i nabycie kolejnych spodni. Nie wyśmiewaj jej potrzeby i nie krytykuj. Szczerze powiedz jaka jest sytuacja finansowa rodziny, traktuj dziecko poważnie, jak partnera. Dzięki temu nie będzie się czuło odrzucone i lepiej zrozumie na co może sobie pozwolić. Dla dziecka niezwykle ważne jest pokazanie jak ważne są pieniądze i ukazanie ich wartości. Jeśli nasza pociecha będzie miała szacunek do pieniędzy i pracy to będzie lepiej radzić sobie w życiu. To w jaki sposób będzie postrzegało gotówkę zależy od nas, naszych decyzji, wyborów i kontaktu już z kilkuletnim maluchem. Nie powinniśmy zgadzać się na wszystko, bo bardzo łatwo przyzwyczaić dziecko do dostawania prezentów. Warto pokazywać, że na niektóre rzeczy trzeba sobie zapracować. Wymarzona droga zabawka może zostać częściowo kupiona przez rodziców, a reszta kwoty sfinansowana z pracy dziecka, np. prostymi, wynagradzanymi obowiązkami. Pieniądze są obecne w naszym życiu nieustannie warto więc aby dziecko uczyło się ich właściwej „obsługi” już w młodym wieku. Stworzy to trwałe podstawy i lepszy start w dorosłość. Pozwólmy dzieciom na naukę samodzielności i indywidualności. Będą dzięki temu szczęśliwsze i paradoksalnie mogą być nam bliższe. Jeśli pozwolimy im „wyfrunąć z gniazda” chętnie będą wracać i spędzać z nami czas. Marta