Materiał partnera

Zespół pustego nosa, czyli zaburzenia oddychania po zabiegu chirurgicznym

Zespół pustego nosa, w skrócie ENS od angielskiego empty nose syndrome, to rzadkie powikłanie operacji oraz zabiegów nosa. Charakteryzuje je paradoksalne uczucie niedrożności – „paradoksalne”, ponieważ w rzeczywistości przepływ powietrza przez nos jest prawidłowy. Zjawisko to nie zostało jeszcze obecnie dokładnie poznane, z dotychczasowych badań wynika jednak, że może być spowodowane między innymi wycięciem jednej lub większej liczby małżowin nosowych.

Ich utrata zmniejsza powierzchnię błony śluzowej nosa, a w konsekwencji: jego zdolności do nawilżania, ogrzewania i oczyszczania powietrza.

Zespół pustego nosa – objawy

Objawy zespołu pustego nosa to nie tylko wspomniane wcześniej uczucie jego niedrożności. Pacjenci, wśród których zdiagnozowano tę dolegliwość, zgłaszali nawet uczucie duszenia się. Tak skrajny symptom wynika z roli, którą dla ogólnego funkcjonowania płuc odgrywa prawidłowy oddech. Właściwy opór nosa ma istotne znaczenie dla otwierania się oskrzelików oraz prawidłowej wentylacji pęcherzykowej, które z kolei umożliwiają utrzymanie odpowiedniej objętości płuc, a także utlenienia tętnic.

Inne objawy zespołu pustego nosa to również:

  • suchość gardła i nosa – wynikająca z niedostatecznego nawilżenia wdychanego powietrza przez błonę śluzową nosa,
  • występowanie strupów w nosie – pojawiają się w wyniku nadmiernego wysuszenia błony śluzowej nosa,
  • krwawienia z nosa,
  • bóle głowy,
  • bóle nosa,
  • uczucie zimna,
  • ogólne zmęczenie,
  • utrata koncentracji,
  • nerwowość,
  • zaburzenia snu,
  • uczucie nadmiernego przepływu powietrza przez nos,
  • brak czucia przepływu powietrza przez nos,
  • depresja.

Zespół pustego nosa – leczenie

Leczenie zespołu pustego nosa dzieli się na objawowe terapie medyczne oraz terapie chirurgiczne. To pierwsze stanowi postępowanie pierwszej linii – wszelkiego rodzaju zabiegi stosuje się w najtrudniejszych przypadkach. Przy leczeniu objawowym mówimy między innymi o:

  • płukaniu nosa – płukanki wykonuje się np. z soli fizjologicznej bądź pochodnych siarki,
  • wykonywaniu inhalacji – np. solą morską,
  • stosowaniu maści nawilżających lub aerozoli – na wewnętrzne ścianki przegród nosowych,
  • okresowym zamykaniu nozdrzy – celem regeneracji błony śluzowej nosa,
  • zwiększonym przyjmowaniu płynów – by dobrze nawodnić organizm.

Terapie chirurgiczne obejmują natomiast przede wszystkim:

  • zastrzyki wypełniaczy podśluzówkowych – w sposób krótkotrwały wypełniają one ubytki w tkance, co daje więcej czasu na ich wygojenie się,
  • tymczasowe zamknięcie nosa – przy pomocy specjalnych zatyczek lub klapek tkankowych, które ułatwiają regenerację naturalnej błony śluzowej,
  • rekonstrukcje małżowin nosowych – mające za zadanie przekształcić jamy nosowe w sposób umożliwiający im działanie tak, jak tkanka usunięta przed wystąpieniem zespołu pustego nosa. Najczęściej stosuje się zabiegi rekonstrukcyjne polegające na przeszczepach podśluzówkowych tymczasowych wypełniaczy, implantów syntetycznych lub chrząstki autologicznej, a także na bezkomórkowych alloprzeszczepach skóry.

Bibliografia:

  1. Sumaily IA, Hakami NA, Almutairi AD, et al. An Updated Review on Atrophic Rhinitis and Empty Nose Syndrome. Ear, Nose & Throat Journal. 2023;0(0). https://doi.org/10.1177/01455613231185022, dostęp: 27.10.2023.
  2. Coste A, Dessi P, Serrano E. Empty nose syndrome. Eur Ann Otorhinolaryngol Head Neck Dis. 2012 Apr;129(2):93-7. Epub 2012 Apr 16. PMID: 22513047. https://doi.org/10.1016/j.anorl.2012.02.001, dostęp: 27.10.2023.
Artykuł sponsorowany
Autor:
redaktor zaradnakobieta.pl
Wydawcą zaradnakobieta.pl jest Digital Avenue sp. z o.o.
Obserwuj nas na
Udostępnij artykuł