Zespół pustego nosa, czyli zaburzenia oddychania po zabiegu chirurgicznym

Ich utrata zmniejsza powierzchnię błony śluzowej nosa, a w konsekwencji: jego zdolności do nawilżania, ogrzewania i oczyszczania powietrza.

Zespół pustego nosa – objawy

Objawy zespołu pustego nosa to nie tylko wspomniane wcześniej uczucie jego niedrożności. Pacjenci, wśród których zdiagnozowano tę dolegliwość, zgłaszali nawet uczucie duszenia się. Tak skrajny symptom wynika z roli, którą dla ogólnego funkcjonowania płuc odgrywa prawidłowy oddech. Właściwy opór nosa ma istotne znaczenie dla otwierania się oskrzelików oraz prawidłowej wentylacji pęcherzykowej, które z kolei umożliwiają utrzymanie odpowiedniej objętości płuc, a także utlenienia tętnic.

Inne objawy zespołu pustego nosa to również:

• suchość gardła i nosa – wynikająca z niedostatecznego nawilżenia wdychanego powietrza przez błonę śluzową nosa,
• występowanie strupów w nosie – pojawiają się w wyniku nadmiernego wysuszenia błony śluzowej nosa,
• krwawienia z nosa,
• bóle głowy,
• bóle nosa,
• uczucie zimna,
• ogólne zmęczenie,
• utrata koncentracji,
• nerwowość,
• zaburzenia snu,
• uczucie nadmiernego przepływu powietrza przez nos,
• brak czucia przepływu powietrza przez nos,
• depresja.

Zespół pustego nosa – leczenie

Leczenie zespołu pustego nosa dzieli się na objawowe terapie medyczne oraz terapie chirurgiczne. To pierwsze stanowi postępowanie pierwszej linii – wszelkiego rodzaju zabiegi stosuje się w najtrudniejszych przypadkach. Przy leczeniu objawowym mówimy między innymi o:

• płukaniu nosa – płukanki wykonuje się np. z soli fizjologicznej bądź pochodnych siarki,
• wykonywaniu inhalacji – np. solą morską,
• stosowaniu maści nawilżających lub aerozoli – na wewnętrzne ścianki przegród nosowych,
• okresowym zamykaniu nozdrzy – celem regeneracji błony śluzowej nosa,
• zwiększonym przyjmowaniu płynów – by dobrze nawodnić organizm.

Terapie chirurgiczne obejmują natomiast przede wszystkim:

• zastrzyki wypełniaczy podśluzówkowych – w sposób krótkotrwały wypełniają one ubytki w tkance, co daje więcej czasu na ich wygojenie się,
• tymczasowe zamknięcie nosa – przy pomocy specjalnych zatyczek lub klapek tkankowych, które ułatwiają regenerację naturalnej błony śluzowej,
• rekonstrukcje małżowin nosowych – mające za zadanie przekształcić jamy nosowe w sposób umożliwiający im działanie tak, jak tkanka usunięta przed wystąpieniem zespołu pustego nosa. Najczęściej stosuje się zabiegi rekonstrukcyjne polegające na przeszczepach podśluzówkowych tymczasowych wypełniaczy, implantów syntetycznych lub chrząstki autologicznej, a także na bezkomórkowych alloprzeszczepach skóry.

Bibliografia:

1. Sumaily IA, Hakami NA, Almutairi AD, et al. An Updated Review on Atrophic Rhinitis and Empty Nose Syndrome. Ear, Nose & Throat Journal. 2023;0(0). https://doi.org/10.1177/01455613231185022, dostęp: 27.10.2023.
2. Coste A, Dessi P, Serrano E. Empty nose syndrome. Eur Ann Otorhinolaryngol Head Neck Dis. 2012 Apr;129(2):93-7. Epub 2012 Apr 16. PMID: 22513047. https://doi.org/10.1016/j.anorl.2012.02.001, dostęp: 27.10.2023.