Zespół pustego nosa, czyli zaburzenia oddychania po zabiegu chirurgicznym
Do przeczytania w ok. 2 min.
Ich utrata zmniejsza powierzchnię błony śluzowej nosa, a w konsekwencji: jego zdolności do nawilżania, ogrzewania i oczyszczania powietrza.
Zespół pustego nosa – objawy
Objawy zespołu pustego nosa to nie tylko wspomniane wcześniej uczucie jego niedrożności. Pacjenci, wśród których zdiagnozowano tę dolegliwość, zgłaszali nawet uczucie duszenia się. Tak skrajny symptom wynika z roli, którą dla ogólnego funkcjonowania płuc odgrywa prawidłowy oddech. Właściwy opór nosa ma istotne znaczenie dla otwierania się oskrzelików oraz prawidłowej wentylacji pęcherzykowej, które z kolei umożliwiają utrzymanie odpowiedniej objętości płuc, a także utlenienia tętnic.
Inne objawy zespołu pustego nosa to również:
- suchość gardła i nosa – wynikająca z niedostatecznego nawilżenia wdychanego powietrza przez błonę śluzową nosa,
- występowanie strupów w nosie – pojawiają się w wyniku nadmiernego wysuszenia błony śluzowej nosa,
- krwawienia z nosa,
- bóle głowy,
- bóle nosa,
- uczucie zimna,
- ogólne zmęczenie,
- utrata koncentracji,
- nerwowość,
- zaburzenia snu,
- uczucie nadmiernego przepływu powietrza przez nos,
- brak czucia przepływu powietrza przez nos,
- depresja.
Zespół pustego nosa – leczenie
Leczenie zespołu pustego nosa dzieli się na objawowe terapie medyczne oraz terapie chirurgiczne. To pierwsze stanowi postępowanie pierwszej linii – wszelkiego rodzaju zabiegi stosuje się w najtrudniejszych przypadkach. Przy leczeniu objawowym mówimy między innymi o:
- płukaniu nosa – płukanki wykonuje się np. z soli fizjologicznej bądź pochodnych siarki,
- wykonywaniu inhalacji – np. solą morską,
- stosowaniu maści nawilżających lub aerozoli – na wewnętrzne ścianki przegród nosowych,
- okresowym zamykaniu nozdrzy – celem regeneracji błony śluzowej nosa,
- zwiększonym przyjmowaniu płynów – by dobrze nawodnić organizm.
Terapie chirurgiczne obejmują natomiast przede wszystkim:
- zastrzyki wypełniaczy podśluzówkowych – w sposób krótkotrwały wypełniają one ubytki w tkance, co daje więcej czasu na ich wygojenie się,
- tymczasowe zamknięcie nosa – przy pomocy specjalnych zatyczek lub klapek tkankowych, które ułatwiają regenerację naturalnej błony śluzowej,
- rekonstrukcje małżowin nosowych – mające za zadanie przekształcić jamy nosowe w sposób umożliwiający im działanie tak, jak tkanka usunięta przed wystąpieniem zespołu pustego nosa. Najczęściej stosuje się zabiegi rekonstrukcyjne polegające na przeszczepach podśluzówkowych tymczasowych wypełniaczy, implantów syntetycznych lub chrząstki autologicznej, a także na bezkomórkowych alloprzeszczepach skóry.
Bibliografia:
- Sumaily IA, Hakami NA, Almutairi AD, et al. An Updated Review on Atrophic Rhinitis and Empty Nose Syndrome. Ear, Nose & Throat Journal. 2023;0(0). https://doi.org/10.1177/01455613231185022, dostęp: 27.10.2023.
- Coste A, Dessi P, Serrano E. Empty nose syndrome. Eur Ann Otorhinolaryngol Head Neck Dis. 2012 Apr;129(2):93-7. Epub 2012 Apr 16. PMID: 22513047. https://doi.org/10.1016/j.anorl.2012.02.001, dostęp: 27.10.2023.
