Stawiania granic innym ludziom uczymy się tak naprawdę już w dzieciństwie. Jednak czy dziecko, które rodzic nazywa dzikusem, ponieważ nie chce pozwolić sobie na tarmoszenie go za policzki, przy powitaniu ze średnio lubianą ciotką ma szansę wyrosnąć na osobę, która będzie umiała te granice stawiać?
Granice są różne
Najłatwiej jest rozgraniczać te materialne, gdyż każdy z nas rozumie co to znaczy, że auto czy torebka są po prostu nasze. Jeżeli ktoś żąda od nas, abyśmy mu to oddali, doskonale wiemy, że postępuje bezprawnie, a my nie musimy pozwalać mu na takie zachowanie.
Jeśli natomiast sprawa dotyczy granic materialnych u dziecka i to dziecko chce walczyć o swoje (na przykład zabawki w piaskownicy), rodzić już tych granic nie potrafi uszanować i często mówi: no, podziel się. Ale dlaczego? Przecież dziecko wcale nie ma obowiązku dzielić się SWOIMI zabawkami, skoro są JEGO. Sprawa wygląda inaczej, jeśli to samo dziecko dzieli się, bo tego chce.
A co z granicami fizycznymi?
U dorosłych wszystko znów jest jasne (o ile potrafią te granice stawiać). Nikt nie klepie nieznajomych po ramieniu na powitanie, nie daje buziaka w policzek. Nie wchodzi też z butami do cudzego domu. Ale u dzieci ponownie to wygląda inaczej, bo choć tak naprawdę stawianie granic nie pozwala dorosłym na dotykanie cudzych dzieci, to niestety dorośli to robią, a ich rodzice często dają na to przyzwolenie.
Inaczej jest z granicami psychologicznymi
W tym przypadku nawet dorośli mają często problem, by tych granic nie przekraczać, a raczej nie pozwalać innym by je przekraczali. Często padamy ofiarami przeróżnych manipulacji. A po co komu w ogóle te granice? Co nam dają i jak o nie dbać?
