Czym jest przemoc psychiczna i jak się przed nią bronić?

Czasami jednak przemoc psychiczna jest „niedoceniana” – nie zwracamy się po pomoc, bojąc się, że zostaniemy zignorowane. Nie ma siniaków, nie ma sprawy. Jest jednak inaczej, przemoc psychiczna zostaje coraz lepiej zrozumiana. Psychologie i psychiatrzy nie mają tutaj złudzeń – przemoc psychiczna jest niszczycielska i prowadzi nawet do krańcowego załamania osób, które są jej poddawane.

Czym jest przemoc psychiczna? Czym się charakteryzuje?

Przemoc psychiczna przybiera postać ciągłych kłamstw, krzyków, gróźb, wymuszania, szantażu, obelg, poniżania i zastraszania drugiej osoby. Nie czyny, ale słowa, grają tu pierwsze skrzypce. Nie ciało, ale dusza jest kaleczona. Przemoc psychiczną wiąże się z molestowaniem psychicznym, które objawia się wywoływaniem u osoby poszkodowanej cierpienia psychicznego.

Czy zwykła kłótnia domowa na znamiona przemocy psychicznej?

Tak! Każda celna pogróżka, wyzwisko czy ubliżenie jest związane z przemocą psychiczną. Bardzo trudno zdać sobie czasem sprawę z tego, że rzeczywiście używana jest przeciwko nam przemoc. „On jest tylko zdenerwowany” – słyszy się często od poszkodowanych kobiet. Niestety, jeśli zachowania destrukcyjne zdarzają się naszemu partnerowi notorycznie, a złość przelewana jest na nas w formie szantażu emocjonalnego, gróźb i przekleństw – mamy do czynienia z przemocą psychiczną.

Jak się bronić, co zrobić?

Przede wszystkim, nie można pozostać biernym. Należy działać. Powiedzmy stanowcze NIE partnerowi, czy innej osobie, która używa wobec nas tego rodzaju przemocy.Dajmy czas na zmianę siebie, dajmy czas na przemyślenie swoich słów, czynów, swojego całego zachowania. Bądźmy silne i działajmy stanowczo. Nie dajmy sobą „pomiatać”. Należy odrzucić bezradność i pokonać wewnętrzną depresję spowodowaną ostrymi słowami najbliższych nam osób. Pierwszym sposobem prowadzącym do pokonania naszego agresora, jest poznanie własnych praw. Dzięki temu łatwo zauważymy niszczycielską relację, łatwiej będzie również podjąć decyzję o rozstaniu. Głośno i wyraźnie wyrażajmy swoje zdanie. Opowiadajmy o tym, co się dzieje innym ludziom – rodzinie czy przyjaciołom. Nie bójmy się rozmawiać, nie bójmy się mówić prawdy. Inni, bliscy nam ludzie, najłatwiej pomogą „wrócić do siebie” i na nowo odnaleźć w życiu radość.